Διευθυντές σχολείων φέρονται να αρνούνται να εγγράψουν μαθητές με διαβήτη- Περισσότερες από 1.500 οι αιτήσεις γονέων για σχολικό νοσηλευτή
Σοβαρές καταγγελίες για διευθυντές σχολείων, που αρνούνται να εγγράψουν παιδιά που πάσχουν από διαβήτη, αλλά και για δασκάλους που απαγορεύουν στα παιδιά να βγουν από την αίθουσα προκειμένου να μετρήσουν το σάκχαρό τους, ή να κάνουν την ινσουλίνη τους, κάνει στην Τάνια Μαντουβάλου, στο Πρακτορείο FM και στην εκπομπή 104,9 ΜΥΣΤΙΚΑ ΥΓΕΙΑΣ, ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη (Π.Ο.Σ.Σ.Α.Σ.ΔΙΑ.), Χρήστος Δαραμήλας.
Εξάλλου, αναφέρεται στα προβλήματα κοινωνικού αποκλεισμού και μπούλινγκ, που αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά, ενώ επισημαίνει την επιτακτική ανάγκη, παρουσίας του σχολικού νοσηλευτή, που ναι μεν προβλέπεται από τον νόμο, ωστόσο όπως λέει, οι διορισμοί της εν λόγω ειδικότητας, για τη σχολική χρονιά που πέρασε, πανελλαδικά είναι ελάχιστοι, σε σχέση με τις ανάγκες που υπάρχουν. Κι όλα αυτά τη στιγμή που κάθε χρόνο στην Ελλάδα προστίθενται περίπου 500 παιδιά κάτω των 16 ετών, στα ήδη εκδηλωμένα περιστατικά με διαβήτη, τα οποία ανέρχονται σε περισσότερα από 35.000.
Περισσότερες από 1.5ΟΟ οι αιτήσεις γονέων και κηδεμόνων για σχολικό νοσηλευτή
Μπορεί η σχολική χρονιά να έχει ουσιαστικά τελειώσει, ωστόσο, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά με διαβήτη δεν έχουν εποχικότητα και είναι πάντα επίκαιρα, αλλά και συνυφασμένα με την αποδοχή και κατανόηση του προβλήματος και κυρίως με το θέμα της αντιμετώπισής του από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, ειδικά στα δημοτικά σχολεία και στους παιδικούς σταθμούς, λέει ο κ. Δαραμήλας.
"Το πρόβλημα εντοπίζεται συγκεκριμένα στο ότι η απαίτηση που έχει ο διαβήτης στη μέτρηση του σακχάρου ή στη χορήγηση ινσουλίνης για να πραγματοποιηθεί ένα γεύμα, είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αναλάβει κάποιος εκπαιδευτικός, γιατί του απαγορεύεται, αλλά θα μπορούσε να υποστηριχθεί από τον σχολικό νοσηλευτή. Κάτι, που προβλέπεται από το νόμο περί λειτουργίας των σχολείων, υπάρχει και κοινοτική οδηγία, και μάλιστα από τον Σεπτέμβριο του 2015 έχει ξεκινήσει μία διαδικασία, μέσω προγράμματος ΕΣΠΑ, που έχει πάρει το υπουργείο Παιδείας. Αλλά, δυστυχώς, ήταν πάρα πολύ λίγοι οι σχολικοί νοσηλευτές, που διορίστηκαν πανελλαδικά για το σχολικό έτος 2015-2016. Συγκεκριμένα, οι θέσεις που προκηρύχθηκαν για τα γενικά σχολεία ήταν 119, και από αυτές καλύφθηκαν οι 87, όταν οι αιτήσεις γονέων και κηδεμόνων παιδιών με διαβήτη, αυτήν τη στιγμή ξεπερνούν τις 1.500 ανά την Ελλάδα».
Οι γονείς δεν δουλεύουν για να φροντίζουν τα παιδιά στα διαλλείματα Όπως αναφέρει ο κ. Δαραμήλας, «συνήθως ο γονιός είναι εκείνος που θα φροντίσει να πάει στο πρώτο διάλειμμα για να κάνει τη μέτρηση στο παιδί και να του δώσει την απαραίτητη δοσολογία ινσουλίνης, προκειμένου να μπορέσει να πάρει το γεύμα του. Κάτι το οποίο εννοείται ότι στερεί από τον γονιό την εργασία και την επαγγελματική του δραστηριότητα. Ναι μεν είναι γονιός και θα συνεχίσει να το κάνει, ωστόσο με την υποστήριξη του σχολικού νοσηλευτή, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποφευχθεί».
Διευθυντές σχολείων αρνούνται να εγγράψουν μαθητές με διαβήτη
Ο φόβος του δασκάλου μήπως το παιδί παρουσιάσει επιπλοκές από τη νόσο, μεταφέρεται στον διευθυντή του σχολείου, ο οποίος μπαίνει στη διαδικασία να αρνηθεί να εγγράψει τον συγκεκριμένο μαθητή στο σχολείο, μας αποκαλύπτει ο πρόεδρος της Π.Ο.Σ.Σ.Α.Σ.ΔΙΑ. «Έχουν γίνει διάφορες ενέργειες και στο παρελθόν και ακόμα και σήμερα που μιλάμε, σε διάφορα σχολεία, σε όλη την Ελλάδα, όχι μόνο σε απομακρυσμένες περιοχές, αλλά και σε μεγάλα αστικά κέντρα, όπως πχ Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, όπου, δυστυχώς, διευθυντές δεν δέχονται αυτά τα παιδιά. Και αναγκάζεται η Ομοσπονδία να μεσολαβήσει, μέσω του Υπουργείου Παιδείας, για να μπορέσουν να κατανοήσουν ότι δεν είναι κάτι τρομακτικό να έχουν στο σχολείο ένα παιδί με χρόνια πάθηση, όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, και να εγγράψουν τελικά το παιδί στο σχολείο. Δυστυχώς είναι ένα συχνό φαινόμενο αυτό».
Μπούλινγκ, κοινωνική απομόνωση και ντροπή, ο εφιάλτης πολλών παιδιών με διαβήτη
Σύμφωνα με τον κ. Δαραμήλα τα παιδιά με διαβήτη αντιμετωπίζουν και προβλήματα στις κοινωνικές τους σχέσεις με τα άλλα παιδιά. «Υπάρχει σαφώς και το λεκτικό μπούλινγκ, αλλά και η απομόνωση που αντιμετωπίζει το παιδί, όταν επιστρέφει στο σχολείο, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, που απαιτείται να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο, προκειμένου να γίνει η διάγνωση της νόσου του. Εκεί ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να επικοινωνήσει αυτό από το οποίο πάσχει το παιδί και δημιουργείται σοβαρό ζήτημα, γιατί και τα υπόλοιπα παιδιά δεν μπορούν να κατανοήσουν από τι πάσχει ο συμμαθητής τους».
Δάσκαλοι απαγορεύουν στα παιδιά να βγουν από την αίθουσα, για να μετρήσουν το σάκχαρό τους ή να κάνουν την ινσουλίνη τους «Και ίσως και ένα παιδάκι σε τόσο μικρή ηλικία να μην μπορεί ούτε το ίδιο να γνωστοποιήσει αυτό από το οποίο πάσχει. Δυστυχώς εκεί ξεκινάει το «παιχνίδι κρυφτό» », αναφέρει ο κ Δαραμήλας. «Το παιδί ζητάει να βγει από την αίθουσα, προκειμένου να μετρήσει το σάκχαρό του ή να κάνει την ινσουλίνη του κι έχουμε περιπτώσεις, όπου δάσκαλοι απαγορεύουν στα παιδιά να βγουν από την αίθουσα, τη στιγμή που χρειάζεται. Και σαφώς τέτοιες καταστάσεις είναι τραγικές στην Ελλάδα του 2016».
Ο «Παντεσπάνιους» καταχωνιάστηκε στα συρτάρια
Όσον αφορά το βιβλίο «Ο Παντεσπάνιους και εγώ- Το ημερολόγιο ενός παιδιού με διαβήτη» που εστάλη, με την έγκριση του υπουργείου Παιδείας, στην αρχή της σαιζόν σε όλα τα σχολεία μαζί με τη θεατρική διασκευή του και ενημερωτικό υλικό για τους εκπαιδευτικούς, ο κ. Δαραμήλας διαπιστώνει ότι δεν βοήθησε καθόλου.
«Καταχωνιάστηκε σε κάποια ντουλάπια και δυστυχώς δεν χρησιμοποιήθηκε, στο να διαδοθεί. Πολύ λίγα σχολεία το χρησιμοποίησαν ως εργαλείο για να κατανοήσουν τόσο τα παιδιά, όσο και οι εκπαιδευτικοί τι είναι ο διαβήτης. Ωστόσο δεν είναι η πρώτη δραστηριότητα που γίνεται σχετικά με τον διαβήτη. Ο αγώνας συνεχίζεται. 'Αλλωστε, δεν προβλέπεται από το υπουργείο Παιδείας σχετική εκπαίδευση και είναι κάτι που το ζητάμε και παρά τις οχλήσεις που έχουμε κάνει, μόνο με πρωτοβουλίες της Ομοσπονδίας, γίνονται όλες οι προσπάθειες ενημέρωσης στα σχολεία».
Ο διαβήτης δεν είναι τρόμος «Ένα παιδί με διαβήτη δεν είναι ανάπηρο. Ο σακχαρώδης διαβήτης είναι μία χρόνια πάθηση. Ένα παιδί με σακχαρώδη διαβήτη έχει πλήρη σκέψη και λειτουργία και μπορεί να συμμετέχει σε οποιουδήποτε είδους δραστηριότητα και σχολική και εξωσχολική. Ο σακχαρώδης διαβήτης δεν είναι τρόμος», καταλήγει ο κ. Δαραμήλας.
* Στοιχεία για τα περιστατικά που αναφέρει ο κ. Δαραμήλας, έχει στην κατοχή της η Ομοσπονδία Σωματείων Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη (Π.Ο.Σ.Σ.Α.Σ.ΔΙΑ.) και είναι διαθέσιμα προς κάθε αρμόδια δημόσια Αρχή.
Πηγή: ΑΠΕ- ΜΠΕ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου