Αυτό είναι κάτι που συχνά μας ασκούν τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα. Πολύ περίτεχνα και με τον δικό τους μοναδικό τρόπο ασκούν πάνω μας ψυχολογική πίεση προκειμένου να 'κάνουν το δικό τους' - ναι, σωστά, αυτό είναι μία μορφή κακοποίησης...
Οι άνθρωποι που μας εκβιάζουν έχουν εντοπίσει με ακρίβεια την Αχίλλειο πτέρνα μας. Ξέρουν καλύτερα και από μας τους ίδιους τι μας 'ανακατεύει τα σωθικά', και ανάλογα το αναμοχλεύουν προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους.
Κάπως έτσι. Και μη νομίζετε πώς πρέπει κάποιος να σας εκβιάσει έκδηλα για να το αισθανθείτε...Πολλές φορές η απειλή αιωρείται στην ατμόσφαιρα, δεν έχει σάρκα και οστά αλλά την νιώθεις. Η απειλή δεν είναι μόνο στα λόγια ή στα λοξά διφορούμενα βλέμματα...Η απειλή βρίσκεται και στα κενά βλέμματα, και σε αυτά που κάποιος παραλείπει να πει, ή να κάνει, στην ίδια την απουσία του ατόμου πολλές φορές. Να το πιο απλό : ένα τηλεφώνημα που δεν μας έκανε ο αγαπημένος μας...έτσι, για να μας ανησυχήσει λιγάκι και να 'είμαστε καλύτερα παιδιά την επόμενη φορά΄.
Τι κάνουμε, πώς το αντιμετωπίζουμε αν αποφασίσουμε ότι δε θέλουμε άλλο πια;
Πρώτα απ' όλα το εντοπίζουμε. Το λέω αυτό γιατί δεν είναι πάντα εύκολο να το αναγνωρίσουμε μιας και τις περισσότερες φορές αυτό το παιχνίδι μας γίνεται δεύτερη φύση.
Π.χ. έχει παγιωθεί ίσως και μας φαίνεται αυτονόητο τώρα πια πώς αν αφήσουμε την μητέρα μας μόνη της και πάμε διακοπές θα την απογοητεύσουμε. Πολλές φορές μάλιστα τέτοιους συναισθηματικούς εκβιασμούς τους εντοπίζουν οι άλλοι, οι απ' έξω πολύ καλύτερα από μας γιατί ' δεν παίζουν το ίδιο παιχνίδι '.
Αντε και το εντοπίσαμε. Μπορούμε όμως εμείς να αλλάξουμε τους άλλους;
Μμμμμ....όχι, για να είμαι ειλικρινής. Όμως μπορούμε να αλλάξουμε εμείς αντιμετώπιση. Και πάνω απ' όλα μπορούμε επιτέλους να θέσουμε τα όρια μας. Βλέπετε, χρειάζονται δύο για να παίξει κανείς αυτό το παιχνίδι- it takes two to tango. Αν ο άλλος καταλάβει ότι εμείς δεν παίζουμε πια το ρόλο του θύματος, κάποια στιγμή θα τα παρατήσει. Ποιoς πάει να πιεi από μία πηγή όταν ξέρει ότι δε θα βγει ούτε μία στάλα νερό; Είναι τόσο απλό; Κάθε άλλο! Καταρχήν, θέλει δουλειά από το μέρος μας για να εγκαταλείψoυμε το ρόλο του θύματος. Για κάποιους λόγους έχουμε 'βολευτεί' και μεις να παίζουμε αυτό το ρόλο. Κατά δεύτερον, ο 'εκβιαστής' μας θα αντιδράσει πολύ έντονα μέχρι να πάρει απόφαση ότι 'αυτά δεν περνάνε πια'. Θα κάνει σαν επαναστάτης που διεκδικεί τα κεκτημένα ή σαν μικρό παιδί που χτυπιέται επειδή του πήραν την καραμέλα από το στόμα.
Όσο το σκέφτομαι...αν δεν ήταν τόσο περίπλοκα τα δεσμά που στήνει ο άνθρωπος θα ήταν τόσο μεγάλο πράγμα η ελευθερία;
Αγγελική Αρβανιτοπούλου
Clinical Psychology MS
Ηarvard edx
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Διαβάστε επίσης
Κάπως έτσι. Και μη νομίζετε πώς πρέπει κάποιος να σας εκβιάσει έκδηλα για να το αισθανθείτε...Πολλές φορές η απειλή αιωρείται στην ατμόσφαιρα, δεν έχει σάρκα και οστά αλλά την νιώθεις. Η απειλή δεν είναι μόνο στα λόγια ή στα λοξά διφορούμενα βλέμματα...Η απειλή βρίσκεται και στα κενά βλέμματα, και σε αυτά που κάποιος παραλείπει να πει, ή να κάνει, στην ίδια την απουσία του ατόμου πολλές φορές. Να το πιο απλό : ένα τηλεφώνημα που δεν μας έκανε ο αγαπημένος μας...έτσι, για να μας ανησυχήσει λιγάκι και να 'είμαστε καλύτερα παιδιά την επόμενη φορά΄.
Πρώτα απ' όλα το εντοπίζουμε. Το λέω αυτό γιατί δεν είναι πάντα εύκολο να το αναγνωρίσουμε μιας και τις περισσότερες φορές αυτό το παιχνίδι μας γίνεται δεύτερη φύση.
Π.χ. έχει παγιωθεί ίσως και μας φαίνεται αυτονόητο τώρα πια πώς αν αφήσουμε την μητέρα μας μόνη της και πάμε διακοπές θα την απογοητεύσουμε. Πολλές φορές μάλιστα τέτοιους συναισθηματικούς εκβιασμούς τους εντοπίζουν οι άλλοι, οι απ' έξω πολύ καλύτερα από μας γιατί ' δεν παίζουν το ίδιο παιχνίδι '.
Αντε και το εντοπίσαμε. Μπορούμε όμως εμείς να αλλάξουμε τους άλλους;
Μμμμμ....όχι, για να είμαι ειλικρινής. Όμως μπορούμε να αλλάξουμε εμείς αντιμετώπιση. Και πάνω απ' όλα μπορούμε επιτέλους να θέσουμε τα όρια μας. Βλέπετε, χρειάζονται δύο για να παίξει κανείς αυτό το παιχνίδι- it takes two to tango. Αν ο άλλος καταλάβει ότι εμείς δεν παίζουμε πια το ρόλο του θύματος, κάποια στιγμή θα τα παρατήσει. Ποιoς πάει να πιεi από μία πηγή όταν ξέρει ότι δε θα βγει ούτε μία στάλα νερό; Είναι τόσο απλό; Κάθε άλλο! Καταρχήν, θέλει δουλειά από το μέρος μας για να εγκαταλείψoυμε το ρόλο του θύματος. Για κάποιους λόγους έχουμε 'βολευτεί' και μεις να παίζουμε αυτό το ρόλο. Κατά δεύτερον, ο 'εκβιαστής' μας θα αντιδράσει πολύ έντονα μέχρι να πάρει απόφαση ότι 'αυτά δεν περνάνε πια'. Θα κάνει σαν επαναστάτης που διεκδικεί τα κεκτημένα ή σαν μικρό παιδί που χτυπιέται επειδή του πήραν την καραμέλα από το στόμα.
Όσο το σκέφτομαι...αν δεν ήταν τόσο περίπλοκα τα δεσμά που στήνει ο άνθρωπος θα ήταν τόσο μεγάλο πράγμα η ελευθερία;
Αγγελική Αρβανιτοπούλου
Clinical Psychology MS
Ηarvard edx
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Διαβάστε επίσης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου